Recenzja [16] - Oczyszczająca moc ognia

Zgodnie z wierzeniami ogień posiada oczyszczające zdolności, co wspomaga ratować duszę, a czasami i ciało (szczególnie kiedy zamierza się pozbyć dowodów zbrodni). Poddając się działaniu żywiołu, podobno wszystkie nasze grzechy zostają zmyte wraz z bólem oraz cierpieniem, a człowiek naradza się na nowo: czysty, bez skazy i winy. Przechodzimy tak zwany chrzest ognia. 

Dlaczego o tym wspominam? Ano dlatego, że po wydarzeniach z poprzedniej części, Czasu pogardy, Geralt nosi w sobie zbyt wiele żalu, strachu oraz nienawiści i jedyne, co może go uratować, to właśnie oczyszczenie duszy - ogień. 

Piąty tom sagi o Wiedźminie oferuje wiele. Poznajemy nowe osoby, których losy bezpośrednio splatają się z losami głównych bohaterów. Geralt po kuracji w Brokilonie powoli staje na nogi, aż wreszcie wraz z Jaskrem postanawiają wyruszyć na poszukiwania Ciri. A właściwie zamierzają wkroczyć wprost do gniazda wściekłych os, bo kierują się aż do Nilfgaardu, skąd doszły słuchy o planowanym mariażu cesarza Emhyra var Emreisa ze szczęśliwie ocaloną księżniczką Cirillą z Cintry. Ale nie porywają się w tą pełną niebezpieczeństw przygodę sami. Dołącza do nich Milva, łuczniczka, której strzały zawsze trafiają w cel; cała kampania krasnoludów z Yarpenem Zigrinem na czele i grupą ocalałych kobiet oraz dzieci z rzezi gdzieś w tyle. Ponadto śledzi ich Cahir, czarny rycerz z koszmarów Ciri, aż wreszcie dziwny odludek, Regis, śmierdzący ziołami... cóż, zielarz.

Historia może wydawać się prosta, choć naprawdę daleko jej do prostoty. Fabuła wije się, kręci, meandruje jak rzeka, czasami spokojnie płynąca z nurtem, a czasami groźnie opadająca wodospadem w dół i zabierająca ze sobą żniwa w postaci połamanych gałęzi, drzew, koni... krwi i martwych ludzi? 

Najlepsza część Wiedźmina. Naprawdę. Chrzest ognia pochłonęłam w parę godzin i żaden (powtarzam: żaden) fragment mnie nie zawiódł. Śmiałam się, wzruszałam i strzelałam k*rwami, za przeproszeniem, niemal co stronę. Sapkowski w tej części urzeka. Niemożliwym jest, żeby człowiek wymyślił tak świetną akcję bez żadnych używek: wydaje mi się, że autor nawciągał się fisstechu, inaczej nie wpadłby na to, na co wpadł. :)

Jeżeli kolejne książki serii będą napisane na podobnym poziomie, całkowicie zrozumiem, dlaczego społeczeństwo aż tak mocno zachwyca się Wieśkiem. 

10/10

Chrzest ognia
Andrzej Sapkowski
Wydawnictwo Supernowa
Warszawa, 2014
Stron: 381

Czas pogardy ↔ Wieża Jaskółki