Recenzja [56] - Snow zawsze na szczycie

Igrzyska Śmierci Suzanne Collins to jedna z tych serii, które zna niemal każdy. Jeśli nie książki, to przynajmniej filmy. Jako fanka świata Panem, dystryktów oraz Katniss Everdeen nie mogłam przejść obojętnie obok świeżutkiego, pachnącego jeszcze drukarnią prequela. Ballada ptaków i węży to historia stworzona specjalnie ku czci Coriolanusa Snowa, odgrywającego w trylogii główne skrzypce jako czarny charakter; prezydenta Panem, za panowania którego rewolucja osiągnęła szczyt.

Kto więc nie chciałby wejść w głowę jednego z najbardziej brutalnych postaci Igrzysk Śmierci? W głowę mistrza knucia i manipulowania ludzką naturą? Tych chętnych zapraszam do przeczytania dalszej recenzji, a tych mniej chętnych przynajmniej do rzucenia okiem. :)

W Balladzie... poznajemy Coriolanusa Snowa jako osiemnastoletniego młodzieńca, który po I wojnie dystryktów z Kapitolem (zrównano wówczas z ziemią Dystrykt 13) próbuje odzyskać odebrany jego rodzinie status społeczny. Zgrywa bogacza, nosząc stare - choć nieco przerobione i ulepszone - koszule po ojcu, a tak naprawdę ledwo wiąże koniec z końcem. Mieszka w starym apartamencie należnym do rodziny wraz z kuzynką Tigris oraz Panibabką, a jedyne, o czym marzy, to powrót na wyżyny drabiny społecznej, oraz znalezienie zadowalającej, ważnej pracy. 

Jedynym sposobem, który pozwoli Coriolanusowi na spełnienie marzeń, są zbliżające się 10. Głodowe Igrzyska - po raz pierwszy w dziejach trybuci z dystryktów dostaną opiekunów wiodących. Wspomnianymi opiekunami są przyszli absolwenci Akademii, czyli najbardziej elitarnej placówki naukowej w Kapitolu. Snow zostaje jednym z mentorów, lecz przypisany trybut bardzo różni się od wyobrażeń Corio. Dostaje kruchą dziewczynę z Dwunastego Dystryktu, z którą szansa na wygraną spada niemal do zera, podobnie jak szansa na lepszy status życia.

Lucy Gray Bird to dziewczyna, która wstrząśnie światem Coriolanusa już od samego początku: od momentu, gdy na wizji wrzuci za kołnierz znienawidzonej koleżanki jadowitego węża i zaśpiewa uroczą piosenkę, zdobywając tym samym poparcie publiczności.

I choć Głodowe Igrzyska zapewniają ogromną rozrywkę, ich przesłanie opiera się na przestrodze. O tym jednak Snow będzie musiał przekonać się samodzielnie. Najpierw jako mentor, a potem jako Strażnik Pokoju.

Ballada ptaków i węży pozwoli lepiej dostrzec pisarski kunszt Suzanne Collins. Dosadna narracja,  jej dynamiczne prowadzenie poprzetykane melancholijnymi fragmentami pozwolą wczuć się w historię pełną strachu i nadziei. Pełno zwrotów akcji, szczególnie te podczas walk atrybutów na arenie gwarantują niezdolność do oderwania się od lektury.

Emocje, które pojawiają się podczas czytania, wywołują kompletnie mieszane uczucia. Podobnie jak sama postać Coriolanusa. Znamy go wszakże z trylogii jako tego złego, a tutaj Collins pokazuje go z całkiem innej strony. Poznajemy motywy kierujące Snowem, wydarzenia oraz osoby, przez które został najgroźniejszym prezydentem Panem. Przemiana, jaką się w nim dokonała, została doskonale opisana, co momentami chwytało za serce.

Mniej podobało mi się nieco otwarte zakończenie, ale tak szczerze mówiąc, ta niewiadoma była trochę spodziewana. Całą historię autorka przepełniła ukrytymi znaczeniami oraz symbolami, zwłaszcza odnoszącymi się do wojny, nadziei, władzy i pokoju oraz walki o wolność.

Balladę ptaków i węży zdecydowanie polecam. To wspaniała historia przepełniona ogromem emocji, która idealnie pokazuje, jak poczucie władzy, pieniądze i kłamliwi ludzie potrafią wpłynąć na jednostki podatne i słabe. Opowieść o niszczeniu nadziei oraz wypełznięciu na wierzch brutalnej strony z człowieka. Ballada... udowadnia, że bez kontroli w ludzkości budzą się najgorsze zachowania.

9/10

Ballada ptaków i węży
Suzanne Collins
Wydawnictwo Media Rodzina
Poznań 2020
Stron: 544